تبری اصحاب کهف (قرآن)اصحاب کهف از مشرکان و خدایان آنها تبری جستند و به غار پناه بردند. ۱ - تبری از مشرکاناصحاب کهف پس از تبری از مشرکان و خدایان آنان به غار پناهنده شدند: واذ اعتزلتموهم وما یعبدون الا الله فاووا الی الکهف ینشر لکم ربکم من رحمته ویهیئ لکم من امرکم مرفقا. و (به آنها گفتیم: ) هنگامی که از آنان و آنچه جز خدا می‌پرستند کناره گیری کردید، به غار پناه برید که پروردگارتان (سایه) رحمتش را بر شما می‌گستراند و در این امر، آرامشی برای شما فراهم می‌سازد! این آیه فراز دوم از محاوره آنان را بعد از بیرون شدن از میان مردم و اعتزالشان از آنان و از خدایان آنان حکایت می‌کند، که بعضی از ایشان پیشنهاد کرده که داخل غار شوند و خود را از دشمنان دین پنهان کنند. و اینکه این پیشنهاد خود الهامی الهی بوده که به دل ایشان انداخته که اگر چنین کنند خدا به لطف و رحمت خود با آنان معامله می‌کند، و راهی که منتهی به نجاتشان از زورگوئی‌های قوم و ستم‌های ایشان باشد پیش پایشان می‌گذارد. ابن عباس گوید: این جمله، قسمتی از گفتار تملیخا، رئیس اصحاب کهف است. وی به آنها گفت: هنگامی که از بت پرستان کناره‌گیری کردید و از معبودهای آنها فاصله گرفتید و تنها از خداوند یکتا کناره‌گیری نکردید و فاصله نگرفتید، هرگز عبادت او را ترک نخواهید کرد. استثنای این جمله، ممکن است متصل باشد. زیرا در میان آنها کسانی بودند که خدا را به معیت بتها پرستش می‌کردند. ممکن است استثنا منقطع باشد و این در صورتی است که آنها فقط بت پرست بوده، به پرستش خداوند یکتا، هیچگونه عنایتی نداشته‌اند. فاووا الی الکهف ینشر لکم ربکم من رحمته و یهیئ لکم من امرکم مرفقا: اکنون به طرف غار رو کنید و آنجا را منزل و ماوای خود قرار دهید، تا خداوند از نعمت خود بر شما بگستراند و دشواری‌ها را بر شما آسان گرداند و دست ستم شاه را از سر شما کوتاه سازد و لطف خود را شامل حال شما گرداند. ۲ - پانویس
۳ - منبعمرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۷، ص۳۲۶، برگرفته از مقاله «تبری اصحاب کهف». |